Ο Νίκος της υπομονής και της σιωπής. Ο Νίκος της ευγένειας και της αγάπης. Που ανάσαινε τον κόσμο με έναν τρόπο βαθύ, λυπημένο και αθόρυβο. Που λάμβανε ένα και επέστρεφε δέκα. Ο καρτερικός. Που διέσχιζε τις εντάσεις, τις συγκρούσεις και τους θυμούς συνεχίζοντας να περπατά, συνεχίζοντας να προσφέρει την καρδιά του. Ο Νίκος που μπορούσε να συντροφέψει, επειδή αισθανόταν τα συναισθήματα. Ο Νίκος που στήριξε το ΚΙΑ και τους ανθρώπους του για πολλά χρόνια, κρατώντας το ρυθμό της Δευτέρας; της Πέμπτης; - ποια μέρα ήταν; Ξεχνάμε, θα ξεχάσουμε τη ημέρα, αλλά ποτέ αυτά τα πολύτιμα που συνέβαιναν εκεί, στη Γραμματεία, στις καρτέλες, με τους ασθενείς, την προσήλωση στην ουσία και στην αλληλεγγύη. Αυτά τα ελάχιστα που κάνουν τη γη να γυρίζει. Αυτά που ήταν για εμάς ο Νίκος.

Με βαθιά λύπη αποχαιρετούμε το Νίκο Ρίζο.