ΜΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΞΥΛΟΔΑΡΜΟ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΑΚΡΕΑ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΤΟ ΕΦΕΤΕΙΟ ΤΩΝ ΔΡΑΣΤΩΝ
25η Μαρτίου του 2015. Έχουν περάσει 3,5 χρόνια από τότε... Εκείνο το απόγευμα, στις 8 η ώρα απέναντι από την πλατεία της Σπλάτζιας, στο κέντρο των Χανίων, εγώ και ο σύντροφός μου περπατούσαμε χέρι χέρι στο πεζοδρόμιο της οδού Δασκαλογιάννη, όταν αιφνιδιαστικά ένας τύπος με λοστό χτύπησε το Δημήτρη πισώπλατα. Πάγωσα. Δεν μπορούσα να αντιδράσω. Σχεδόν ταυτόχρονα 3-4 άτομα ακόμη άρχισαν να τον ξυλοκοπούν με γροθιές και κλοτσιές στο κεφάλι. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα. Δεν κατάλαβα ούτε από πού ήρθαν, ούτε πότε έφυγαν, ούτε πώς μου πετάχτηκε ξαφνικά το κινητό από το χέρι, ούτε γιατί ο οδηγός του διερχόμενου οχήματος δεν αντιδρούσε όταν άρχισα να φωνάζω βοήθεια και χαμογελούσε αδιάφορα... Ο Δημήτρης κατάκοιτος στο δρόμο και οι δράστες άφαντοι. Πήγαμε στο νοσοκομείο. Κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, μας είπαν, και υποσκληρίδιο αιμάτωμα. Ήρθαν από την ασφάλεια να μας πάρουν κατάθεση.
Το ίδιο βράδυ “συνελήφθησαν” κάποιοι ύποπτοι. Κανένας ποτέ δεν έμαθε με ποιον ακριβώς τρόπο. Τους είδαμε που έφτασαν ένας ένας στην ασφάλεια.Τηλέφωνο τους πήραν? σκέφτηκα. ..Αναγνωρίσαμε τους δύο. Είμαι σίγουρη ότι ήταν και ο τρίτος. Λόγω μιας μικρής αμφιβολίας της στιγμής, δεν τον αναγνωρίσαμε. Ο Δημήτρης έχει διαφύγει τον κίνδυνο, είπαν οι γιατροί. Η ψυχή πήγε στη θέση της κι άρχισε από κείνη τη στιγμή ένα ατελείωτο κυνήγι. Το κουβάρι άρχισε να ξετυλίγεται. Ένας πυρήνας ανθρώπων, φίλων, γνωστών, μουσικών και πολιτικών συντρόφων και άγνωστων ανθρώπων κινητοποιήθηκαν για να βοηθήσουν με κάθε τρόπο. Η υποστήριξη αυτή και η αληθινή αλληλεγγύη ήταν που νίκησε το φόβο και μας έδωσε τη δύναμη να το παλέψουμε, να το κάνουμε γνωστό στην πόλη και να προχωρήσουμε.
Αυτόπτες μάρτυρες μας έδωσαν στοιχεία -μόνο κατ' ιδίαν και κανείς στην αστυνομία, άλλοι τηλεφωνούσαν να μας πουν για το ποιόν των δραστών -χωριό βλεπεις τα Χανιά, πόσο μάλλον το Ακρωτήρι. Γίναμε για 10 μέρες ερευνητές, ντετέκτιβ, ανακριτές ενώ πλήρης ήταν η απουσία της αστυνομικής έρευνας. Το θλιβερό της υπόθεσης ήταν η στιγμή που συνειδητοποιήσαμε την ανοχή ενός μεγάλου μέρους της τοπικής κοινωνίας απέναντι σε τέτοιους ανθρώπους και τέτοιες πρακτικές. Ακούσαμε ατάκες του τύπου “παιδιά είναι μωρέ, παρασύρθηκαν”, “του κουμπάρου μου το κοπέλι είναι, ας το καλύψουμε”... Δεκάδες αντίστοιχα περιστατικά μικρής ή μεγάλης κλίμακας μας γνωστοποιήθηκαν. Με αγωνία τηλεφωνούσαν άνθρωποι για να τα μοιραστούν μαζί μας, τα οποία ποτέ δε βγήκαν στη δημοσιότητα κυρίως εξαιτίας του φόβου. Παράλληλα άνθρωποι απειλήθηκαν, μάρτυρες εκφοβίστηκαν, τα γεγονότα διασtρεβλώθηκαν από τα MME. Ως σύγκρουση συμμοριών παρουσιάστηκε αρχικά το γεγονός. Μαζέψαμε όσα βίντεο μπορέσαμε απ' τα καταστήματα. Οι περισσότεροι δεν τα έδιναν. Δουλειά της αστυνομίας, έλεγαν -και με το δίκιο τους από μια μεριά. Άλλοι έλεγαν ότι έχουν σβηστεί. Κατά έναν περίεργο τρόπο, όσα βίντεο πήρε η αστυνομία,
εξαφανίστηκαν και ουδέποτε χρησιμοποιήθηκαν ως πειστήρια.
Βγήκε η δικογραφία. Επικίνδυνη σωματική βλάβη το κατηγορητήριο. Πλημμέλημα...
Στη δίκη νιώθαμε σαν κατηγορούμενοι. Έπρεπε να αποδείξουμε το αυτονόητο. Ευτυχώς, η υπερασπιστική γραμμή που θέλησαν να ακολουθήσουν οι δράστες κατέρρευσε αμέσως και σ' αυτό συνέβαλε καθοριστικά –παρόλο που δεν εντάχθηκε στη δικογραφία- το μοναδικό βίντεο που έφτασε στα χέρια μας και κυκλοφόρησε στα ΜΜΕ και το οποίο έδειχνε ξεκάθαρα το απρόκλητο της επίθεσης. Ήταν μια δικαίωση για μας γιατί διαφορετικά το θέμα θα είχε κουκουλωθεί και θα είχε αποκρυφθεί η αλήθεια.
Οι δράστες καταδικάστηκαν σε 4 χρόνια φυλάκισης ο ένας και 4 χρόνια και 10 μήνες ο άλλος χωρίς αναστολή, ποινές μη εξαγοράσιμες που θεωρήθηκαν μεγάλες για τα δικαστικά δεδομένα. Ζήτησαν έφεση και ως τώρα είναι έξω. Ο τρίτος “φερόμενος” δράστης αθωώθηκε.
Και γυρίζοντας στο σήμερα: πρώτο και σημαντικότερο, ο Δημήτρης ζωντανός. Αφού πέρασε μια μεγάλη σωματική και ψυχική οδύνη. Βγήκαμε κι οι δυο μας πιο δυνατοί απ' αυτή την ιστορία, αλλά και πιο συνειδητοποιημένοι. Εισπράξαμε πολλά συν και πλην από τους ανθρώπους και την εποχή μας.
Σήμερα, 3 χρόνια μετά, η κατάσταση σε κοινωνικό επίπεδο φαίνεται να πηγαίνει όλο και χειρότερα. Οι φασιστικές αντιλήψεις και πρακτικές ολοένα και κερδίζουν έδαφος. Η ανοχή και η συγκάλυψη δίνουν τη θέση τους στην αποδοχή και την υιοθέτηση της φασιστικής βίας. “Σε ξυλοφορτώνω γιατί δε μ' αρέσει η φάτσα σου. Και βρίσκω και υποστηρικτές στο facebook γιατί είμαι μάγκας.” Δυστυχώς, κάποιοι άλλοι που βρέθηκαν στη θέση του Δημήτρη δεν ήταν το ίδιο τυχεροί. Συγκλονιστική η περίπτωση του Ζακ Κωστόπουλου, του οποίου το θάνατο είδε όλη η Ελλάδα να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια της αλλά και μπροστά σε ένα κοινό που παρακολουθούσε άπραγο.
Η ωμή βία, το ακραίο μίσος, η ηδονή που προκύπτει απ το βασανισμό του άλλου... Πώς μπορεί να υπάρχουν στις ψυχές των ανθρώπων; Πώς μπορούμε εμείς, οι υπόλοιποι να τα ανεχόμαστε; Να κάνουμε ότι δεν τα βλέπουμε; “Να κοιτάξουμε εμείς το σπίτι μας και όλα καλά”! Παχύδερμα θα γίνουμε; Κι όποιος νομίζει ότι αυτά συμβαίνουν μόνο στις ταινίες ή σε κάποιο άλλο μέρος του πλανήτη, είναι βαθιά γελασμένος. Γίνονται δίπλα στην πόρτα μας. Να ξυπνήσουμε. Η σιωπή είναι συνενοχή!
Δώρα Μαργαρίτη