Το Κοινωνικό Ιατρείο Αλληλεγγύης Θεσσαλονίκης δημιουργήθηκε για να προσφέρει σε καθημερινή βάση σε όλους ανεξαιρέτως τους ανασφάλιστους και τους κοινωνικά αποκλεισμένους, Έλληνες και μετανάστες, πρωτοβάθμια ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, χωρίς καμιά απολύτως δική τους οικονομική επιβάρυνση. Στο κάλεσμα του Κοινωνικού Ιατρείου, τους 11 μήνες της λειτουργίας του, οι γιατροί και οι συναφείς ειδικότητες, δεν σταμάτησαν να αυξάνουν
τη στελέχωση και την δικτύωση του.

Η απόσυρση του κράτους από την στοιχειώδη ευθύνη, που είχε αναλάβει το 1983, με την ίδρυση του ΕΣΥ, να καλύψει ακόμα και τις πιο βασικές υγειονομικές ανάγκες μεγάλου τμήματος των κατοίκων της χώρας, έχει σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας βάρβαρης κατάστασης και όσον αφορά τους ανασφάλιστους που έχουν νόσημα δυνητικά θανατηφόρο, μιας εγκληματικής συνθήκης. Στην εμπειρία του Κοινωνικού Ιατρείου το έλλειμμα στην υγεία των ανασφάλιστων και των αποκλεισμένων του ΕΣΥ συγκεκριμενοποιείται σε πλήθος προσωπικών τραγωδιών με ακραία μορφή αυτούς που διατρέχουν θανάσιμο κίνδυνο αν μείνουν χωρίς περίθαλψη.

 Θεωρούμε ότι το θέμα αυτό, που σημαίνει ένα όριο μεταξύ πολιτισμού και βαρβαρότητας, αφορά όλους τους εργαζόμενους στα νοσοκομεία, όποια θέση και να κατέχουν. Όποια εμπλοκή και να έχουν στο δίλλημα ανάμεσα στην υπακοή στην πολιτική της κυβέρνησης για τους ανασφάλιστους και στην υπακοή στο Νόμο που διέπει την άσκηση της ιατρικής.

Καθόσον ο νόμος για την άσκηση της Ιατρικής, ο Κώδικας Ιατρικής Δεοντολογίας, Νόμος 3418 του 2005, ξεκαθαρίζει εντελώς το θέμα για το τι πρέπει να υπερτερεί. Ενδεικτικά αναφέρουμε
το άρθρο 4, σύμφωνα με το οποίο: ο γιατρός έχει σαν αποκλειστικό του μέλημα την υγεία των ασθενών και προάγει την ίση πρόσβαση τους στις υπηρεσίες υγείας και «οφείλει να αποφεύγει
τη διακριτική μεταχείριση που προκύπτει από εκπαιδευτικές, νομικές, οικονομικές, κοινωνικές, γεωγραφικές και άλλες διαφοροποιήσεις.

Στο άρθρο 15 του ίδιου νόμου αναφέρεται: Ο γιατρός που βρίσκεται σε σύγκρουση καθηκόντων αντιμετωπίζει τη σύγκρουση αυτή με βάση την επιστημονική του γνώση, τη σύγκριση των έννομων αγαθών που διακυβεύονται, τον απόλυτο σεβασμό της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας, καθώς και της συνείδησης του. Η υπεράσπιση όμως της υγείας των ασθενών είναι υπόθεση όλων των εργαζόμενων στα νοσοκομεία και τα κέντρα υγείας. Όλοι είμαστε συμμέτοχοι και συνυπεύθυνοι γι΄αυτήν..

Θεωρούμε λοιπόν ότι η διοίκηση του νοσοκομείου και κάθε διοικητικός ξεχωριστά, τίθεται μπροστά σε ένα κρίσιμο ερώτημα: τι στάση θα κρατήσει στο θέμα. Θα διολισθήσει προς την
βαρβαρότητα ή θα προστατέψει τη βασική αξία του πολιτισμού, που είναι η ανθρώπινη ζωή. Θα συνταχθεί με την πολιτεία ή με την ανθρωπιά, (τον Κρέοντα ή την Αντιγόνη)?

Το Κοινωνικό Ιατρείο έχει θέσει ως καθήκον στον εαυτό του να διεκδικεί από το ΕΣΥ ή από όποιον άλλο θεσμό χρειαστεί, τη κάλυψη των ανασφάλιστων. Το θέμα των σε κίνδυνο ανασφάλιστων έχει, εκτός από την καθαρά ανθρώπινη, μια νομική , κοινωνική και πολιτική πλευρά. Το Κοινωνικό Ιατρείο επιθυμεί να αναδείξει ολόπλευρα το θέμα αναλαμβάνοντας
κατάλληλες δράσεις και στηρίζοντας μια συμπαράταξη όλων μας για την ανάληψη της ευθύνης για τη φροντίδα της υγείας , φροντίδα που μας ανέθεσε και προσδοκά από μας, η κοινωνία.